Wie zit er op mij te wachten?

Dat staat in een mail van een vriendin. Een auteur die probeert te leven van haar boeken. 

Het is niet de eerste keer dat een vriendin me laat weten het zelfstandigenbestaan wel eens moeilijk te vinden. Want van tijd tot tijd bevind je je als ondernemer in een Tussenland.

Stel, je hebt bedacht dat je een andere richting in wilt slaan. Je wilt voortaan bijvoorbeeld meer fotograferen dan schrijven. Of je hebt het zo druk gehad met die ene langlopende interim-klus, dat je geen tijd had een nieuwe opdracht te vinden voordat deze afliep. Of privézaken als een zieke ouder of kind eisten al je aandacht op.

Hoe dan ook, het is hoog tijd dat er weer leuke, en leuk-betaalde opdrachten jouw kant op komen. Maar het lijkt oneindig lang te duren en nu ben je moe en murw.

Voor die rot-dagen heb ik een heel speciale spaarpot. Een die niet gevuld is met geld maar met harten onder de riem. Positieve reacties van lezers en klanten, die ik in de loop der jaren heb verzameld. Eerst in een Word-document. Tegenwoordig gaan complimenten in een aparte map in mijn e-mail.

Voel jij je als mijn vriendin? Denk je wie zit er op mij te wachten? Dan volgt hier een hart. Voor jouw eigen spaarpot.

Lieve zelfstandige,

Geweldig, dat jij het aandurft je eigen pad te volgen. Dat je volmondig ‘ja’ hebt gezegd, tegen jouw keus – en dus tegen jezelf.

Ik wil je graag laten weten: ik heb je gezien. Je werk en jou. Je bent enthousiast en zit altijd vol ideeën. Dat werkt aanstekelijk. Als ik jou gesproken heb, zie ik zelf ook weer nieuwe mogelijkheden.

Prachtig om van een afstand te zien hoe je groeit. Misschien zie je dat zelf niet zo omdat je er nou eenmaal met je neus bovenop zit. Maar ik merk de dingen op die er sinds de vorige keer zijn bijgekomen. De stappen die je hebt ondernomen. De inspirerende mensen die je om je heen hebt verzameld. En natuurlijk de klussen die je hebt klaargespeeld.

Ik neem een voorbeeld aan je elastieken geest: na iedere tegenslag veer je weer op. Dat vind ik bijzonder, want je doet dat toch maar mooi alleen! Ja, zeker, je hebt ook een paar fijne mensen om je heen, die je steunen waar ze kunnen. Maar aan het eind van de dag zijn zij niet degenen die na een afwijzing overeind gaan staan en aankloppen op de volgende deur.

Lieve zelfstandige, ik denk dat ik in de verte je bestemming al kan zien liggen. Vergeet je niet om, als je eenmaal daar bent, even uit te stappen? Even te genieten van het uitzicht, voor je weer verder gaat, eeuwig voorwaarts?

En laten we naar elkaar zwaaien, jij vanaf jouw bestemming en ik vanaf de mijne. Dan weten we allebei: we reizen alleen – maar toch ook altijd een beetje samen.

Ik werkte dit artikel voor het laatst bij op 12 oktober 2021. Ik schreef het ergens tussen 2008-2010.